Sale a la luz el botín sobre el poeta gallego Manuel Antonio que había escondido el ex presidente de la Real Academia Galega, Domingo García-Sabell. El material redimensiona la figura y el trabajo de un personaje central de la poesía del siglo XX y abre nuevas puertas para acercarse al proyecto manuelantoniano. "La agresividad política, el antiespañolismo, el independentismo que rezuma este Manuel Antonio inédito era algo que, en cierta altura, a García-Sabell no le debía de gustar nada", aventura Xosé Luís Axeitos.
Comentarios
O Manuel Antonio que arremetía contra o "galeguismo xogo floralesco" dos 25 de xullo e falaba da necesidade de pendurar dunha corda a segundo qué defensores da autonomía, que escribía sobre o día en que Galicia sería "unha república libérrima" non cadraba coas estratexias consensuais de García-Sabell. Ao cabo, tratábase do galeguista á fronte de Interior que recorreu a Lei de Normalización Lingüística cando, asemade, presidía a máxima institución cultural de Galicia. "Cogito ergo sum. Hespaña non pensa, logo non existe", redacta Manuel Antonio nun texto de título Homi soit, no que teoriza contra "eses señores que para mercar un sombreiro teñen antes que saber cantos centímetros de ala están de moda en Madrid".
EN TODA LA RAG!!!!ratatatatatatatatataaaaaaaaaaa:
Si alguien le quiere poner música de Emilio Cao, mejor que mejor:
Fomos ficando sós
o Mar o barco e mais nós
Roubáronnos o Sol
O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco
Roubáronnos o vento
Aquel veleiro que se evadeu
pola corda floxa d' o horizonte
Este oucéano destracou d' as costas
e os ventos d' a Roseta
ouretáronse ao esquenzo
As nosas soedades
veñen de tan lonxe
como as horas d' o reloxe
Pero tamén sabemos a maniobra
d' os navíos que fondean
a sotavento d’ unha singradura
N' o cuadrante estantío d' as estrelas
ficou parada esta hora:
O cadavre d' o Mar
fixo d' o barco un cadaleito
Fume de pipa Saudade
Noite Silenzo Frío
E ficamos nós sós
sin o Mar e sin o barco
nós.