El miedo y la incredulidad invadió a dos guardias de seguridad de un empresa minera al escuchar los gritos que venían de una tumba de un cementerio en la comunidad San Andrés Minas, Copán.
#6:
"Guardias de seguridad que prestaban servicio contiguo al cementerio huyeron despavoridos al oir los gritos de auxilio"
"Por temor a que se tratara de algo sobrenatural ignoraron los lamentos que salían de la tumba del joven Isaac Ramírez Pérez"
"Finalmente, tras una evaluación médica se estableció que Isaac murió asfixiado."
A los guardas es para denunciarlos dos veces, una por denegación de auxilio, y otra por gilipollas.
"Guardias de seguridad que prestaban servicio contiguo al cementerio huyeron despavoridos al oir los gritos de auxilio"
"Por temor a que se tratara de algo sobrenatural ignoraron los lamentos que salían de la tumba del joven Isaac Ramírez Pérez"
"Finalmente, tras una evaluación médica se estableció que Isaac murió asfixiado."
A los guardas es para denunciarlos dos veces, una por denegación de auxilio, y otra por gilipollas.
Hombre no se yo cuan valiente eres la verdad. Ya me gustaría a mi verte en un lugar oscuro a solas, armado con una linterna y escuchando gritos desgarradores.
Lo más probable es que te limitaras a llamar a la policía.
Es duplicada, como apunta #10, pero aprovecho para colocar un magnífico cuento, en gallego, relacionado:
(Es uno de los mejores cuentos que he leído nunca)
Foi preto do camposanto cando eu sentín boligar dentro da caixa ó pobre Bieito.(Dos catro levadores do cadaleito eu era un). ¿Sentino ou foi aprensión miña? Entón no podería aseguralo. ¡Foi un rebulir tan maiño! Como a teimosa puvulla que rila, rila na noite, rila de entón no meu maxín afervoado aquel maiño rebulir.Pero é que eu, meus amigos, non tiña seguranza, e polo tanto comprendede, escoitade polo tanto non podía, non debía dicir nada.
Imaxinade nun intre que eu dixese:
- O Bieito vai vivo.
Tódalas testas dos velliños que portaban cirios ergeríanse nun babeco aglaio. Tódolos pícaros que viñan estendendo a palma da man baixo o pingotear da cera virían en remuíño arredor meu. Apiñocaríanse as mulleres a carón do cadaleito. Escorregaría por tódolos beizos un murmurar sobrecolleito, insólito:
¡O Bieito vai vivo, o Bieito vai vivo!
Calaría o lamento da nai e das irmáns, e axiña tamén, descompasandosea gravedosa marcha que planxía nos bronces da charanga. E eu sería o gran revelador, o salvador, eixo de tódolos asombros e de tódalas gratitudes. E o sol na miña face cobraría unha importancia imprevista.
¡Ah ! ¿E se entón, ó ser aberto o cadaleito, a miña sospeita resultara falsa? Todo aquel magno asombro viríase inconmensurable e macabro ridículo. Toda a arelante gratitude da nai e das irmán, tornaríase despeito. O martelo espetando de novo a caixa un son sinistro e único na tarde estantía. ¿Comprendedes? Por iso non dixen nada.
Houbo un intre no que pola face dun dos compañeiros de fúnebre carga pasou a insinuación leviá dun sobresalto, coma se el estivese a sentir tamén o velaiño boligar. Mais non foi máis que un lampo. De seguida ficou sereo. Eu non dixen nada.
Houbo un intre en que case me decidín. Dirixinme ó da miña banda e, acobexando a pregunta nun sorriso deretrouso, deslicei:
- ¿E se o Bieito fose vivo?
O outro riu picaramente coma quen di: ¡Que ocorrencias temos!, e eu amplifiquei o meu falso sorriso de retrouso.
Tamén me vin a rentes de decilo no camposanto cando xa pousarámo-la caixa e o crego requeneaba.
-Cando o crego remate- pensei. Mais o crego acabou e a caixa deceu á cova se que eu puidese dicir nada.
Cando o primeiro cadullo de terra, bicado por un neno, petou dentro da cova nas táboas do ataúde, rubíronme ata a gorxa as verbas salvadoras. Estiveron a punto de xurdiren. Mais entón acudiu novamente o meu maxín e case seguranza do arrepiente ridículo, da rabia da familia defraudada, se o Bieito se topaba morto e ben morto. Ademais o dicilo tan tarde acrecía o absurdo desorbitante. ¿Cómo xustificar non o ter dito ante? ¡Xa sei, xa sei, sempre se pode un explicar!¡Si, si, si todo o que queirades! Pois ben ... ¿e se tivese morto despois, despois de o sentir eu remexerse, como quizais puidese adiviñase por algún sinal? ¡Un crime, si, un crime o me ter calado. Oíde xa o rebumbio da xente.
- ¡Pediu auxilio e non llo deron, malpocado.!
- El sentía chorar, quíxose erguer e non puido.
- Morreu de espanto, saltoulle o corazón o se sentir decer na cova.
- ¡Velaí o tendes, coa cara torta do esforzo!
- ¡E ese que o sabía, tan campante, aí a sorrir coma un pallaso!
- ¿E parvo ou qué?
Todo o día, meus amigos, andei tolo de remorsos. Vía ó probe Bieito grafiñando nas táboas nese espanto absoluto, máis alá de todo consolo e de toda conformidades, dos enterrados en vida. Chegoume a parecer que todos lían nos meus ollos adormiñados e longanos a obsesión do delito.
E alá pola noite – non o poide evitar – funme camiño do camposanto, coa solapa erguida, ó arrimo dos muros.
Cheguei. O cerco por unha banda era baixiño: unha pedras mal postas, apreixadas por hedras e silveiras. Paseino e fun dereito ó sitio. Deiteime no cha, apliquei a orella, e axiña o que oín xioume o sangue. No seo da terra unha unllas desesperadas rabuñaban nas táboas.
¿Rabuñaban? Non o sei, non o sei. Alí preto había un sacho ía xa cara a el cando fiquei suspenso. Polo camiño que pasa a rentes do camposanto sentíanse pasadas e rumor de fala. Viña xente. Entón si que sería absurda, tola, a miña presenza alí, daquelas horas e cun sacho na man.
¿Ía a dicir que o deixara enterrar sabendo que estaba vivo?
E fuxín coa solapa erguida, pegándome ós muros. A lúa era chea e os cans latricaban lonxe.
Rafael Dieste Dos arquivos do trasno
(Editorial Galaxia 1962)
Aunque también podría tener su raíz en los ambientes pugilísticos, la expresión "salvado por la campana" viene de una costumbre frecuente en los tiempos en los que enterrar viva a la gente era un "accidente" bastante más común de lo que era recomendable: se colocaba la campanilla sobre la tumba, con el badajo conectado a una cuerda al lado del presunto muerto, para que éste tuviera la oportunidad de avisar al vigilante del cementerio.
Es otra de las ventajas de donar tu cuerpo a la ciencia. Si el filo del bisturí no te despierta, es que pocos puntos de resurrección te quedan ya.
Por temor a que se tratara de algo sobrenatural ignoraron los lamentos que salían de la tumba del joven Isaac Ramírez Pérez de 27 años
Personalmente y si fuera familiar de Isaac, los agruparía con los médicos "certificadores" de la defunción, los molería a palos a todos y al hoyo también, por gilipollas, por cagones y por homicidas.
Tristemente no llegaron a tiempo para sacarlo de la tumba y ahí sí se murió .
Creo que es uno de mis más grandes miedos, eso de que te entierren vivo. Llamenme paranóico pero en verdad ya le he dicho a toda mi familia y amigos que si me llego a morir, antes de enterrarme se aseguren que en verdad este muerto y si pueden, que me den un balazo ( ) antes de meterme al ataud.
Imaginaos que la muerte fuera eso, estar ahí sin poderte mover, sin poder ver, escuchar o sentir nada, solo en estado de consciencia eternamente, el aburrimiento eterno, una locura interior en la que la soledad te torturara hasta la desesperación.
Comentarios
"Guardias de seguridad que prestaban servicio contiguo al cementerio huyeron despavoridos al oir los gritos de auxilio"
"Por temor a que se tratara de algo sobrenatural ignoraron los lamentos que salían de la tumba del joven Isaac Ramírez Pérez"
"Finalmente, tras una evaluación médica se estableció que Isaac murió asfixiado."
A los guardas es para denunciarlos dos veces, una por denegación de auxilio, y otra por gilipollas.
#6 Como los que saltaron por la ventana pensando que venia el demonio... Lo que hace la ignorancia...
#6
Hombre no se yo cuan valiente eres la verdad. Ya me gustaría a mi verte en un lugar oscuro a solas, armado con una linterna y escuchando gritos desgarradores.
Lo más probable es que te limitaras a llamar a la policía.
#12
Es más fácil poner un link que todo ese tocho.
Lo entierran vivo tras declararlo muerto por error, y muere asfixiado
Lo entierran vivo tras declararlo muerto por error...
laprensahn.comAntigua y duplicada.
Es duplicada, como apunta #10, pero aprovecho para colocar un magnífico cuento, en gallego, relacionado:
(Es uno de los mejores cuentos que he leído nunca)
Foi preto do camposanto cando eu sentín boligar dentro da caixa ó pobre Bieito.(Dos catro levadores do cadaleito eu era un). ¿Sentino ou foi aprensión miña? Entón no podería aseguralo. ¡Foi un rebulir tan maiño! Como a teimosa puvulla que rila, rila na noite, rila de entón no meu maxín afervoado aquel maiño rebulir.Pero é que eu, meus amigos, non tiña seguranza, e polo tanto comprendede, escoitade polo tanto non podía, non debía dicir nada.
Imaxinade nun intre que eu dixese:
- O Bieito vai vivo.
Tódalas testas dos velliños que portaban cirios ergeríanse nun babeco aglaio. Tódolos pícaros que viñan estendendo a palma da man baixo o pingotear da cera virían en remuíño arredor meu. Apiñocaríanse as mulleres a carón do cadaleito. Escorregaría por tódolos beizos un murmurar sobrecolleito, insólito:
¡O Bieito vai vivo, o Bieito vai vivo!
Calaría o lamento da nai e das irmáns, e axiña tamén, descompasandosea gravedosa marcha que planxía nos bronces da charanga. E eu sería o gran revelador, o salvador, eixo de tódolos asombros e de tódalas gratitudes. E o sol na miña face cobraría unha importancia imprevista.
¡Ah ! ¿E se entón, ó ser aberto o cadaleito, a miña sospeita resultara falsa? Todo aquel magno asombro viríase inconmensurable e macabro ridículo. Toda a arelante gratitude da nai e das irmán, tornaríase despeito. O martelo espetando de novo a caixa un son sinistro e único na tarde estantía. ¿Comprendedes? Por iso non dixen nada.
Houbo un intre no que pola face dun dos compañeiros de fúnebre carga pasou a insinuación leviá dun sobresalto, coma se el estivese a sentir tamén o velaiño boligar. Mais non foi máis que un lampo. De seguida ficou sereo. Eu non dixen nada.
Houbo un intre en que case me decidín. Dirixinme ó da miña banda e, acobexando a pregunta nun sorriso deretrouso, deslicei:
- ¿E se o Bieito fose vivo?
O outro riu picaramente coma quen di: ¡Que ocorrencias temos!, e eu amplifiquei o meu falso sorriso de retrouso.
Tamén me vin a rentes de decilo no camposanto cando xa pousarámo-la caixa e o crego requeneaba.
-Cando o crego remate- pensei. Mais o crego acabou e a caixa deceu á cova se que eu puidese dicir nada.
Cando o primeiro cadullo de terra, bicado por un neno, petou dentro da cova nas táboas do ataúde, rubíronme ata a gorxa as verbas salvadoras. Estiveron a punto de xurdiren. Mais entón acudiu novamente o meu maxín e case seguranza do arrepiente ridículo, da rabia da familia defraudada, se o Bieito se topaba morto e ben morto. Ademais o dicilo tan tarde acrecía o absurdo desorbitante. ¿Cómo xustificar non o ter dito ante? ¡Xa sei, xa sei, sempre se pode un explicar!¡Si, si, si todo o que queirades! Pois ben ... ¿e se tivese morto despois, despois de o sentir eu remexerse, como quizais puidese adiviñase por algún sinal? ¡Un crime, si, un crime o me ter calado. Oíde xa o rebumbio da xente.
- ¡Pediu auxilio e non llo deron, malpocado.!
- El sentía chorar, quíxose erguer e non puido.
- Morreu de espanto, saltoulle o corazón o se sentir decer na cova.
- ¡Velaí o tendes, coa cara torta do esforzo!
- ¡E ese que o sabía, tan campante, aí a sorrir coma un pallaso!
- ¿E parvo ou qué?
Todo o día, meus amigos, andei tolo de remorsos. Vía ó probe Bieito grafiñando nas táboas nese espanto absoluto, máis alá de todo consolo e de toda conformidades, dos enterrados en vida. Chegoume a parecer que todos lían nos meus ollos adormiñados e longanos a obsesión do delito.
E alá pola noite – non o poide evitar – funme camiño do camposanto, coa solapa erguida, ó arrimo dos muros.
Cheguei. O cerco por unha banda era baixiño: unha pedras mal postas, apreixadas por hedras e silveiras. Paseino e fun dereito ó sitio. Deiteime no cha, apliquei a orella, e axiña o que oín xioume o sangue. No seo da terra unha unllas desesperadas rabuñaban nas táboas.
¿Rabuñaban? Non o sei, non o sei. Alí preto había un sacho ía xa cara a el cando fiquei suspenso. Polo camiño que pasa a rentes do camposanto sentíanse pasadas e rumor de fala. Viña xente. Entón si que sería absurda, tola, a miña presenza alí, daquelas horas e cun sacho na man.
¿Ía a dicir que o deixara enterrar sabendo que estaba vivo?
E fuxín coa solapa erguida, pegándome ós muros. A lúa era chea e os cans latricaban lonxe.
Rafael Dieste
Dos arquivos do trasno
(Editorial Galaxia 1962)
Aunque también podría tener su raíz en los ambientes pugilísticos, la expresión "salvado por la campana" viene de una costumbre frecuente en los tiempos en los que enterrar viva a la gente era un "accidente" bastante más común de lo que era recomendable: se colocaba la campanilla sobre la tumba, con el badajo conectado a una cuerda al lado del presunto muerto, para que éste tuviera la oportunidad de avisar al vigilante del cementerio.
Es otra de las ventajas de donar tu cuerpo a la ciencia. Si el filo del bisturí no te despierta, es que pocos puntos de resurrección te quedan ya.
Por temor a que se tratara de algo sobrenatural ignoraron los lamentos que salían de la tumba del joven Isaac Ramírez Pérez de 27 años
Personalmente y si fuera familiar de Isaac, los agruparía con los médicos "certificadores" de la defunción, los molería a palos a todos y al hoyo también, por gilipollas, por cagones y por homicidas.
#3 pues como mínimo acusarlos de negligencia creo que se puede...
Tristemente no llegaron a tiempo para sacarlo de la tumba y ahí sí se murió .
Creo que es uno de mis más grandes miedos, eso de que te entierren vivo. Llamenme paranóico pero en verdad ya le he dicho a toda mi familia y amigos que si me llego a morir, antes de enterrarme se aseguren que en verdad este muerto y si pueden, que me den un balazo ( ) antes de meterme al ataud.
Malditas lecturas de terror (ya estoy como Poe).
#1 Hazte donante de órganos.
#1 Lo que dice #11 y además que después de incineren. Si aún así resucitas ya no se me ocurre nada más
#1 Por eso lo mejor es... una de dos; o incinerarse y así evitas eso; o donar tu cuerpo a la ciencia.
¿El hospital se llama "lo entierran"? Cuánta falta hace ahí una coma.
Cuando lo cuentan en cuarto milenio todo el mundo se rie de Iker y dicen que es una magufada.
Que? pero porque no lo embalsamaron antes de enterrarlo?
Misfits
Muere en hospital lo entierran, resucita y pide auxilio desde su tumba
Al menos dos cosas en el titular son falsas: que muriera en el hospital y que resucitara.
Imaginaos que la muerte fuera eso, estar ahí sin poderte mover, sin poder ver, escuchar o sentir nada, solo en estado de consciencia eternamente, el aburrimiento eterno, una locura interior en la que la soledad te torturara hasta la desesperación.
me recuerda al chiste de:
-señor, qué hacemos con su suegra ahora que ha muerto? La embalsamamos, la enterramos, la incineramos...?
-las 3 cosas, no hay que correr riesgos...